Bölümler | Kategoriler | Konular | Kitaplar | İletişim
Dogunca Secde Etti.
Dogunca Secde Etti.
“Hazreti Âmine” ki,o Server’in annesi,Ona nasîb olmustu sereflerin yücesi.Odur ki,annelerin içinde en bahtiyâr,Dogum hâdisesini söyle anlatiyorlar:
O Servere hâmile oldugum günlerde ben,Hiçbir aci ve elem hissetmedim bedenen.
Ancak alti ay sonra, uykuyla uyaniklik,Arasinda,bir kimse gelerek bir aralik Dedi: (Biliyor musun, sen kime hâmilesin? Hâtem-ül enbiyâyi tasiyorsun,bilesin.) Dogum öncesi dahî,görünce kendisini,Dedi: (Cocuk dogunca, “Muhammed” koy ismini.)Heybetli bir ses duydum dogum âni gelince,Bana, bir ürperti ve korku geldi bir nice.
Ve “Beyaz bir kus” gelip,kanadiyle bu sefer,Beni sivazlayincagitti o ürpertiler.O anda, harâretten yaniyordum be gâyet,Yanimda, bir kâsede gördüm “Beyaz bir serbet”.
Verdiler,içtim onu, baldan tatli ve soguk,Gitti o harâretim,kalmadi o susuzluk.
Öyle aydinlandi ki bir "Nûr'la sonra evim,O Nûr'dan baska bir sey görmüyordu gözlerim.
O anda,etrâfimi sardi bir çok “Hanimlar”,Hizmet ediyorlardi edeble bana onlar.
Boylari uzun olup,parliyordu yüzleri,Abdi menâf kizlari gibiydiler herbiri.Bir tânesi,kendini tanitti edip tâzim,Dedi: (Ben,Fir’avunun hanimi Âsiye’yim.)
Biri dahî dedi ki: (Ben, Imrân kizi Meryem,Bu gördüklerin ise,Cennet hûrileri hem.)
Yine ben,o esnâda bir "Kumas" gördüm ipek,Gökten yere uzanmis,beyaz ve uzundu pek.
Kendini görmedigim biri de,sonra hemen,Diyordu: (Onu örtün insanlarin gözünden.)
“Cok kuslar” peydâ oldu,sonra gördüm onlari,Agizlari zümrüt'ten,yâkuttu kanatlari.
Korkudan terlemisim,o terlerden bu defâ,Cok güzel “Misk kokusu” yayilirdi etrâfa.
O hâldeyken,gözümden kaldirdilar perdeyi,Dogudan batiya dek,gördüm o an herseyi.
Etrâfimi,melekler kusatmis idi ki tâm,Tesrîf etti dünyâya “Resûl aleyhisselâm”.
Dogar dogmaz,secdeye koydu nûrlu basini,Ve yukari kaldirdi sehâdet parmagini.
Sonra, gökten bir bulut parçasi indi beyaz,Bürüdü o "Server"i,duydum sonra bir avâz.
Diyordu: (Sarktan garba,gezdirin ki Onu hem,Ismi ve cismi ile,tanisin cümle âlem.)
Daha sonra, yanimda “Üç kisi” oldu peydâ,Yüzleri günes gibi parliyordu âdetâ.
Biri,gümüs bir ibrik, biri zümrüt bir legen,Birinin de elinde,ipek vardi Cennetten.
Oglumu,o legenin içine koydular ve,"Misk" ile yikayarak,sardilar o ipege.Mübârek basina da,sürüp güzel kokular,Gözüne sürme çekip ve gözden kayboldular.
Nasil sevmiyeyim ki, bedenimde canimsin,
Hürmetine var oldum,sebebi hayatimsin.
Damarimda kanimsin, bana benden yakinsin,
Sen âsiklara mâ’sûk ve hep canlara cânân.
Huzur Pinari
Selam Sevgi ve Dua Ile