Bölümler | Kategoriler | Konular | Kitaplar | İletişim
KABİRDEN MEKTUP
Canım anneciğim!
Hani baş ucumda toplanmış, ızdırab içinde feryadı figan ile gözyaşı döküyordunuzya, işte o anda dünyada iken hiç tanımadığım varlıklar geldi yanıma. Meğerse onlar meleklermiş. Azrail ve diğer görevli melekler...O anda birşeyler daha oldu. Bana ahirette ebedi kalacağım yer gösterildi. Alevler vardı.Orasıda ceza yeriymiş. O anda herşeyi anladım. İhmalimide, hatamıda. Ve çok korktum. Bir ürperti sardı bedenimi. Öyle bir sıkıntıya girdimki, sizleri tanıyamaz oldum. Azraile baktıkça korkumun şiddeti arttı. Çok heybetliydi. Pişman olmuştum dünyadaki gafletime. O sırada Allah-ü Teala'dan salih ameller işlemek için ölümü geciktirmesini ve beni tekrar dünyaya göndermesini istedim. Ama vakit çok geçti. İsteğim kabul olunmadı. Tabi bunlardan sizin haberinizde olmadı. Nasıl ahh çektiğimi hissedemezsiniz. Öyleya ne bileceksiniz? Benim gibi Azrail'i bütün dehşetiyle görmadinizki! Hani dünyada iken sekeratı mevt diyorlardıya, ne kadarda zormuş. O anki acıyı anlatmak mümkün değil...O gün gelipte Azrail'le karşılaşanlar bilir.
Hocalar, ''Peygamber Efendimiz (SAV), 'Allahım! Sekeratı mevtte -ölüm zahmeti- ve baygınlığımda bana yardım et..!'' diye dua ettiğini söylerdi. Kulağımın birinden girer,nefsime hiç etki etmeden diğerinden çıkardı. Ne kadarda doğru imiş. Yani anlayacağın anacığım o ölüm anı, kasabın elinde dersi soyulan koyunun düştüğü an gibidir. Izdırab dolu bir an. Çok ama çok zor. Vede çok korkutucu...
Biliyor musun anacığım?
Bu korunç manzara karşısında, ruhum bedenimden çıkmak istemedi. Parçalara ayrılmış kaçıp duruyordu bedenimde. Ruhum çıkmamakta direndikçe, melekler bana azap ettiler. Daha ruhum çıkmadan kabir azabı başlamıştı ana...Nihayet ruhum bedenimi terk ettide bende bu azaptan kurtuldum. Hep düşündüm durdum. 'Acaba bu kadar azabı hak edecek ne yaptım?' diye. Fakat sebebi sonradan aklıma geldi. Meğerse bunlar dünyada iken işlediğim kötü amellerin sonucuymuş.
Azrail'in yanında 2 melek daha vardı. Biri rahmet, diğeri ise azap meleğiymiş...Ölen iyi kimse ise, Azrail aldığı ruhu rahmet meleğine, kötü kimse ise azap meleğine verirmiş. Allah'ın emri böyle imiş...
Bir yığın azaptan sonra Azrail ruhumu aldı ve azap meleğine verdi. O zaman daha önce gösterilen ahiretteki yerimin ne kadar kötü olduğunu daha iyi anladım. Zaten ruhumun alınacağı sırada melekler bir kuş gibi göğsümün en üst tarafına, köprücük kemiğime fırlamışlardı. O zaman onların konuşmlarından herşey anlaşılıyordu. Çünkü "Bunu kim tedavi edecek?" diye birbirlerine soruyorlardı. O anı ve sıkıntılarını anlatmak imkansız. Ayaklarım birbirine dolaşmıştı melekleri görünce. Belki sizde farketmişsinizdir ayaklarımdan kanın çekildiğini ve bembeyaz, buz gibi olduğumu. İşte böyle anne. Benim dünyadan getirdiğim kötü amellerim dolayısıyla, melek
ler ruhumu bedenimden zorla almak zorunda kalmışlardı. Bunlar neziat melekleriymiş. Eğer amellerim iyi olsaydı, yani salih amel sahibi olsaydım o zaman neşeli ve kolaylaştırıcı olan nasihat melekleri alacaklarmış ruhumu. Ve bana Allah'ın selamını sunup, "Selam sana ey Allah'ın veli kulu! Muhakkak Allah-ü Teala, sana selam gönderiyor..!" diyeceklermiş. Ama nerdee...Gafletimin acısını çektim işte böylece anne.
Şayet Azrail geldiğinde abdestli olsaydım, birileride yanımda Kur'an-ı Kerim okuyor olsaydı o kadar acıyı çekmezdim biliyor musun? Ölümüm daha kolay olacaktı. Yahut orada bulunanlardan Allah'ın sevdiği bir dostun benim için Azrail'e, "Ey Azrail! Arkadaşıma acı. Ona yumuşak davran. Çünkü o mü'minlerdendir..!" dese ve böylece dua etseydi o kadar acıyı çekmeyecektim. Azrail daha ruhumu almadan onu korkunç şekliyle gördüm. Keşke gözlerim kör olsaydıda onun korkutucu şeklini görmeseydim. Öyle ki,değil gözlerim körde olsa, yinede onu görürmüşüm. Dünyada iken kör olup olmamak farketmezmiş. Herkes ölüm anında onu görürmüş...
Bilmemki canım anneciğim!
Benim ölüm anımda boğazımın sıkılarak hırıltılar çıkardığını, yüzümün renginin değişip siyaha yakın bir renk aldığını ve ağzımın köpürdüğümü farkedebildin mi? ZANNETMİYORUM... O kadar çok feryadı figan içerisinde ve bir o kadarda gözyaşı döküyordunki, bunları o anda farketmen mümkün değildi...!