Allah razi olsun kardesim.

Bu genç sizden ne istiyor?

Rumuz: “istanbul’dan hiç” Çekilen faksta rumuz olarak bu iki kelimeyi kullanmis genç okuyucu. Yazisinin basliGi da isyan dolu:
“Bu yalnizliGi hak edecek ne yaptim?”
O kadar da karamsar o kadar da üzgün ki sanirsiniz ülkenin basina bütün bu çoraplari ören o. Hani çok çile çektiGini söyleyenler derin bir of çektikten sonra: “Benim hayatim roman” der ya. Rumuz “istanbul’dan hiç”
-Benim hayatim roman deGil. Çünkü benim hayatim hiç olmadi, diyor.
Nedir bunca karamsarlik? Bir insan yasadiGi hayati dahi yasamamis kabul edecek derecede neye üzülebilir ki?
iste burada durun!.. Durun ve dinleyin bu gencin sersenislerini...
“Ben 24 yasinda bir gencim. 24 yildir çile ve istirap dolu günler yasiyorum. inanin hayatim boyunca bir kerecik olsun gülmedim. Ne bir dostum ne de bir arkadasim var.
Bunun sebebi tabii ki benim. Çünkü ben suçluyum. Çünkü ben bir hiçim. Çünkü ben bir bedensel özürlüyüm.
insanlarin benden tiksinmesi, benimle ayni havayi solumak istememesi, herhangi bir sokak hayvanina gösterdikleri deGerin birazini olsun bana çok göstermemeleri gayet normal.
Ama benim de yasamak istemem, yasamasam bile en azindan istemem çok mu?
insanlar beni niye ilginç buluyor?
Beni niye disliyorlar?
Hiç kimseye bir kötülüGüm olmadi ki? Çünkü benim hiç kimsem olmadi ki.
Benim hayallerim, benim umutlarim, benim isteklerim yok. Olamaz da...
Ben hiç gülmedim. Bana aGlamak bile yasak iken gülemezdim. Cesaretim olsa hayatima bile son vereceGim. Hiç düsünmeden son vereceGim. Zaten hiç yasamiyorum ki.
Ne okulda, ne iste, ne evde hiç ama hiç kimsem yok. Çevremde beni düsünen, benimle birakin arkadas olmayi, bir vesileyle yanina gittiGimde yanimdan uzaklasmayan bir tek kisi bile olmadi. Hemen herkes bir bahane ile yanimdan uzaklasiveriyor.
Sonra arkalarindan bakiyorum dolu dolu gözlerle. Allahim, neden kimse benimle birazcik olsun ilgilenmiyor? Neden herkes beni görür görmez yanimdan uzaklasiyor?
Suçum açikça ortada. Ben bir özürlüyüm. Onun için de hiçbir seye hakkim yok. su koskoca alemde nefes alabilmek bile bana bir lütuf. Ben hayal de kuramam.
Çünkü bir hiçim. Hiçbir sey isteyemem, hiçbir sey dileyemem.
Ben intihar bile edemem. Çünkü zaten yasamiyorum.
Mektubuma son verirken sunu söylüyorum:
-Ey insanlar. Övünün yaptiklarinizla iste. Sevinin “Bir yürek daha öldürdük” diye. Bayram edin, beni canli canli hayata gömdünüz diye...
Sevinin, benim gibi bir hiç yasamadiGi için o koskoca dünya size kaldi. Sizler artik gülebilir, eGlence merkezlerinde sabahlara kadar çilginlar gibi doyasiya eGlenebilirsiniz.”
Böyle son buluyor rumuz “hiç”in mektubu. Yorum yapmaya gerek var mi bilmiyorum. Ama bildiGim bir sey varsa, insani ne yoksulluk ne hastalik ne de özürlü olmak yikabiliyor.
insani yasarken hayattan bezdiren tek sey, yalnizlik ve sevgisizlik.
Soruyorum tüm insanlarimiza:
-Bu genç bizden ne istiyor?
Cevap vermeden önce, akliniza gelebilecek bütün maddi istekleri elinizin tersiyle itin bir kenara. Ve tekrar düsünün!.. Bu genç insanlardan bir tek sey istiyor.
-Birazcik sevgi... Hatta sokak hayvanlarina gösterilen sevginin birazciGi kadar sevgi.
O da mi kalmadi?

Cok dogru söyliyorsun. Allah razi olsun.

cok ilginc

kardes çok yararli bi hikaye paylasmissin Namazin fazilitei ve önemi hakkinda çok iyi bir hikaye yazmissin ALLAH razi olsun namazin öneminin bir defa daha farkina vardim