Bölümler | Kategoriler | Konular | Kitaplar | İletişim
Kim bilir ne kadar dayak yiyeceksin
Behlül Dânâ bir gün kimse yok iken Harun Reşid’in tahtına geçip oturmuştu. Çok geçmeden sarayın görevlileri geldi. Behlül’ü tahttan indirip dayak attılar. Behlül hem dayak yiyor, hem de gülüyordu.
Harun Reşid içeri girip niye Behlül’ün güldüğünü sordu. (Yediğim dayağa gülmüyorum. Bu tahtta birkaç dakika oturmakla bu kadar dayak yedim, sen yıllarca oturuyorsun, kim bilir ne kadar dayak yiyeceksin diye ona gülüyorum) dedi.
Güzel, bir o kadar da düşündürücü..elinize sağlık, teşekkürler..
her zamanki gibi mükemmel bir paylaşım
Aşk da tıpkı ELİF gibidir, isminde gizlidir. Ama okunmaz, o olmadan da besmele sese gelmez, o herşeyin içindedir,hiçbirşeyde görülmez..
ÇOk güzel bir paylaşım emeğinize sağlık. Allah razı olsun.
HARUN REŞİD HZ. GİBİ ALLAH YOLUNDA KENDİNİ HEDER EDEN BİR ZATI MUHTEREME BÖYLE SÖYLERSE, BU ZAMANI VE BİZLERİ GÖRSE NE DERDİ ACABA....
Allah razı olsun her çalışmanız gibi bu da çok hoş ve düşündürücü:)dersimizi kendimiz çıkartmalıyız bu parçadan tesekürler:)
BiziM MuhabbetimiZ Ne KalP İlediR,Ne De AkıL İle...OluR Ya KalP DuruR,AkıL İse UnutuR!
BiziM MuhabbetimiZ RuhumuZ İlediR;O Ne DuruR,Ne De UnutuR!ÇünkÜ EbedidiR...